---

Daar stond ik dan: voor de Baggersee (bij Ingolstadt – Duitsland). Die 750 meter zwemmen leken ineens wel heel veel. Het was grijs, het water klotste aan alle kanten. Dit was toch wel weer wat anders dan het zwembad, openluchtbad of Wythemerplas. Met de laatste groep 1/8 triatleten ging ik het water in. Mijn zusje Irene was een kwartier eerder gestart en al bijna uit het water. 

Zwemmen
En dan gaan ze aftellen en lopen we vanaf de kant het water in, een plekje zoeken/veroveren. Gelukkig is de startlijn heel breed en heeft iedereen ruim de plek om te zwemmen. De eerste meters doe ik mijn hoofd niet onder water. Ik kijk wel uit. Er staat behoorlijk wat goflslag. Maar dan gaat de knop om. Hiervoor heb ik getraind. Ik kan dit. Hoofd naar beneden en zwemmen. Dan zit al snel de slag erin die ik tijdens de trainingen hebt ontwikkeld. Als ik ademhaal het oog op de boei: lig ik nog in de meest effectieve lijn richting het keerpunt? Halverwege de heenweg ook nog even om mij heen kijken: ik zie wie er voor mij liggen, maar liggen er ook nog mensen achter mij? Ja! Gelukkig, ik lig middenin het veld. Om de boei heen en dan mogen we al weer terug naar de kant. Na 20 minuten loop ik uit het water. Op naar de fiets.

Fietsen
Inmiddels is het gaan regenen. Dat ik de handdoek bij de fiets ben vergeten maakt dus niet uit. Een snelle blik over alle fietsen leert dat er nog best wat mensen op de fiets moeten stappen. Wetsuit uit, fietsschoenen aan, dextro’s eten en, oh ja, een beetje opschieten, het is wel een wedstrijd he?  Dan naar het parcours lopen met de fiets aan de hand.En op de fiets springen. Het regent. Miezert, grotere druppen. Nou ja, ik kwam toch nat uit het water. Gewoon gaan.

We hebben de hele weg voor onszelf. Heerlijk! Wat een ruimte. Langs de kant van de weg staan verdwaalde groepjes toeschouwers. Iemand riep ooit eens dat je vooral moest genieten tijdens het sporten. Ik vind het geweldig. De toeschouwers die de regen trotseren en aanmoedigen zwaai ik allemaal vriendelijk toe, en ik doe net alsof ze speciaal voor mij zijn gekomen.

Met broer Daan reden we gisteren in de auto even het fietsparcours. Daar leek toen geen eind aan te komen. Draaien we bij dit dorp? Het volgende dorp? Nee nog een eindje verderop. Op de heenweg zie ik Irene terug fietsen. We zwaaien vrolijk naar elkaar. Ik fiets heerlijk en ben voor mijn gevoel in no-time bij het keerpunt. Het allerleukste is om andere triathleten in te halen. Vooral mannen :-).

Terug gaat ook hard. Is het iets meer bergaf? Ineens is daar Ingolstadt weer en kan ik afslaan naar de fietsenparkeerplaats. Fietsschoenen uit , hardloopschoenen aan, dextro’s en gaan. Van fietsen naar lopen is een rare beweging. Je benen voelen loodzwaar aan. Maar we zijn in een wedstrijd, dus in een drafje loop ik weg. Aangemoedigd door Daan en Astrid: Daan die al klaar is met zijn rondje (Olympische afstand).

Lopen
Het lopen is zwaar. Heel zwaar. Ik kan nog geen 5 minuten lopen of ik ben al buiten adem. We lopen rond het meer. Hoe groot is dat meer eigenlijk? Mag ik al bijna de bocht om richting de overkant?  Het regent niet alleen, in de verte gaat het ook nog onweren… Omdat wij de allerlaatste groep van onze serie zijn en we allemaal maar 1 rondje rond het meer hoeven te rennen, is het erg rustig. De enig mensen die lopen, zijn de 1/8e triatlonlopers. Mijn hardlooprondje is.. Nou, zeg maar de eerst les van Evy is er niets bij. Ik heb het idee dat ik meer wandel dan hardloop. Maar ik kan mezelf er niet toe zetten om sneller te lopen. Is er iemand in de buurt waar ik me aan kan optrekken? Helaas niet. Of ze lopen veel sneller. Of ik haal ze in.

Gelukkig staat er nog een verzorgingspost. Cola? Geen cola. Dan maar een energiegelletje en een bekertje water. En weer verder. Hardlopen, wandelen. Inmiddels aan de overkant van het meer. Nog even weer oversteken in het hoekje en dan is het nog maar een kippeneindje naar de finish. 50 meter voor de finish loop ik achter 2 mannen. Die besluiten bij de laatste verzorgingspost nog even te stoppen. Ha die kan ik nog inhalen! Maar toch ongeveer gezamenlijk hollen we de heuvel op en dalen af naar de finishlijn.

Ik heb het gehaald! I’m a Trigirl!

En dan de beloning: medaille en kaiserschmarrn.

En mijn tijd? 1.43.10 voor de sprintdistanz : 0,78km | 20km | 4,6km